gdyby

rzeczywistość spruć jak dzianinę

cofnąć się o kolejne oczka dni

zwinąć czas w kłębek

zacząć wszystko od nowa

można wydziergać

ciekawsze wzory i inny fason

powiązać pozrywane nitki znajomości

rozsupłać splątane sprawy

odzyskać zmarnowane chwile

mądrzejsi o zdobytą wiedzę

już wiemy – do połówki księżyca

należy doszyć drugą

by cieszyć się razem chwilą

pomnożyć szczęście podzielone przez dwa

dzisiaj od ścian domu jak echo odbija się pustka

poranną kawę serwuje samotność

egoizm przykleja do oczu sztuczne rzęsy

łzy nie przywrócą odrzuconej miłości

pogubionych wartości nie zaceruje żal

Szklana rzeczywistość

Wzrok ślizga się po rzeczywistości

jak po gładkim, matowym szkle.

Widać drobne rysy i głębokie pęknięcia.

Naprężenia są ukryte i niewidoczne.

Pewnego dnia

wszystko może rozsypać się.

Zamienić w deszcz z okruchów.

Dziwimy się wtedy,

że zapomnieliśmy o naturze szkła

Wygrany los

Przytrafiło mi się życie

z darem poznania dobrego i złego.

Mogę uchwycić ulotność myśli

i zatrzymać czas słowem.

Codzienność zachwyca,

niesie wielkie tajemnice.

Ciągłe zdumienie jest moim udziałem.

Podziwiam jak bardzo zielone są liście

i ile dźwięków kryje się w ptasich gardłach.

Wyjątkowa szansa,

by zbadać kształty i kolory chmur,

poczuć grozę błyskawic.

Żal każdej straconej minuty

na bezsensowne smutki.

Mam bilet w jedną stronę

wyspy szczęśliwe

na Bahamach spełniają się marzenia

pojedźmy tam

gdzie wiatr czesze zielone włosy palm

mruczy usypiająco ogromny ocean

złoty piasek pamięta ślady stóp

a wieczorem w błękitnej wodzie znika słońce

zanim pojawi się czarny motyl

mamy czas aby napisać kilka strof wiersza

podzielić się myślami jak kromką chleba

tylko tam powierzymy gwiazdom nasze tajemnie

Piękna dziewczyna

Przystanęła na ulicy, rozejrzała się wokoło.

Smukła i wiotka, jak palma daktylowa,

na wysokich szpilkach sięgnęła prawie nieba.

Wspięła się wysoko – powyżej przeciętności.

Wiatr bawił się pasemkami włosów i krótką sukienką.

Uśmiech rozjaśnił delikatną twarz, dodał jej urody.

– Oto kobieta, o której mówiły pieśni króla Salomona –

pomyślałam z podziwem i zazdrością.

Przyciągnęła spojrzenia wielu przechodniów.

Jej niespokojna uroda ukradła męskie myśli.

Zobaczyłam swoje odbicie w sklepowej szybie,

a obraz nieznajomej w twoich oczach

Czat

Zapukałam do twojego umysłu.

–Wpuść mnie – poprosiłam.

– Przyniosłam ci  myśli szalone i marzenia,

dzieła zebrane z wszystkich źródeł  twórczości.

Spójrz jakie są piękne, nawet te najmniejsze,

mniejsze, niż ziarenka piasku.

– Nie chcę – odpowiedziałeś.

– Mój świat jest sterylny, poukładany, znany.

Każdy twój wiersz burzy mój spokój

wypracowany latami.

Poznanie bywa bolesne

w swojej bezczelności i ignorancji.

Pytania budzą uśpione strachy.

Wolę pozostać w bezpiecznej,

znanej samotności

człowiek doskonały

spóźniona

wpisałam się do Czerwonej Księgi gości

wyszli zanim zdążyłam ich poznać

jestem sama na ogromnej sali

żal – nie zobaczę ich nigdy

drzewa z amazońskiej puszczy

odeszły szumiąc

parę liści na ziemi

odleciały kolorowe ptaki

kilka piór

ssaki i ryby zniknęły

trochę sierści i łusek

smutna planeta

czuję się samotna

ja – człowiek doskonały

Oto ona

Mijamy się prawie codziennie na odległość strachu.

Życie zmusza do wzajemnego ignorowania się i akceptacji.

Czasami, jak niegrzeczne dziecko coś zepsuje,

by zwrócić na siebie uwagę, zatrzymać gestem.

Widzę ją w wietrze, który przerzuca niedbale więdnące liście,

jak stoi dumnie wyprostowana w sztywnych od mrozu badylach,

maluje na szaro wyschnięte drzewa, łamie z trzaskiem konary,

milczy w zaciśniętych ptasich gardłach, patrzy szklanym wzrokiem.

Jest wszędzie wokół i przypomina o swojej obecności.

Tłumaczy cierpliwie czym jest nieuchronna konieczność.

Wiem, nie pozwala niczego zabrać.

Trzeba odejść, gdy zagra requiem, zaprosi do snu

Alicja Maria Kuberska: (ur. 1960 w Świebodzinie) – poetka, pisarka, dziennikarka, wydawca, tłumaczka literatury. Zadebiutowała w 2011 roku tomikiem Szklana rzeczywistość. Od tego czasu opublikowała 10 zbiorów poetyckich.  Autorka powieści Wirtualne róże (2014). Współredaktorka międzynarodowych antologii The other side of the screen (USA, 2015), Love is like air (USA, 2016) oraz  Love postcards (2018).

Naczelna redaktorka serii antologii  zatytułowanych Metafora Współczesności.

Wielokrotnie nagradzana w polskich konkursach literackich. Dwukrotna laureatka międzynarodowego konkursu Nosside we Włoszech (2014, 2015) oraz  European Academy of Science Arts and Letters we Francji (2018) i międzynarodowego konkursu literackiego we Włoszech Tra le parole e l’infinito (2018). Ogłoszona poetą roku 2017 przez Soflay Literature Foundation w Pakistanie.

Drukowana w wielu antologiach oraz czasopismach w Polsce i za granicą – w Belgii, Czechach, Słowacji, Bułgarii, Węgrzech, Rumunii, Włoszech, Hiszpanii, Albanii, Izraelu, Południowej Afryce, Zambii, Uzbekistanie, Turcji, Arabii Saudyjskiej, Korei Południowej, Tajwanie,  Indiach, USA, Kanadzie, Australii, Chile, Peru oraz Argentynie.

Członek SAP II O/Warszawa oraz Writers International Association Pjoter Bogdani (Albania). Uczestniczy  w pracach redakcji czasopism: Our Poetry Archive (Indie), Inner Child Press (USA). Jest  członkiem rady Soflay Literature Foundation, a także członkiem Rady Edytorów w wydawnictwie Sahitya Anand (Indie).

Była współorganizatorką akcji charytatywnej Podaruj książkę polskiej szkole na Litwie, za co została uhonorowana w 2015 roku statuetką  przez Centrum Kultury Polskiej na Litwie im. Stanisława Moniuszki. W sferze jej działań leży propagowanie polskiej literatury poza granicami kraju, a także przybliżanie polskim czytelnikom utworów zagranicznych twórców. W uznaniu jej pracy na rzecz popularyzacji polskiej poezji  została ogłoszona Ambasadorem Polskiej Kultury przez Inner Child Press z USA. W 2019 roku otrzymała nagrodę im. Bolesława Prusa za kreowanie i rozwijanie różnych form działalności.

Tags: poezja, wiersze