Czasem się drobne nie zgadzają

chciała abym został

jedynym grzesznikiem

w jej bogatym kościele

podziwiał z zachwytem

zdobnictwo obietnic

i słuchał w pokorze

kazań cynicznych

co tydzień w niedzielę

rozgrzeszenie po akcie

w mistycznej scenerii

woń kadzideł zatrutych

wymusza mą spowiedź

za szczerość pokuta

pastwi się nad duszą

miłość bywa ślepa

jak wiara i żądza

nie takiego nieba

chciałem z nią dostąpić

wyznałem jej grzechy

chce śmierci bez śmierci

w ofierze mnie złożyć

za kilka srebrników

mną ołtarz ozdobić

w mojej świątyni

nie ma absolutu

człowiek jest

High speed love

uczucia okazywali

wystukując

serduszka i wykrzykniki

tęsknotę zabijały

opadające powieki

ból pleców

czasem zdrętwiałe pośladki

zapewniała capslock-iem

że się wkrótce połączą

lecz coraz więcej było

znaków zapytania

jakież to wygodne

nie trzeba wstawać z łóżka

żeby się rozstać

Każdego dnia

od świtu do nocy

toczę bitwy

o chwilę z Tobą

ciosy zwątpienia

marzeń tarczą

zasłaniam

po zmierzchu piszę raporty

o świcie wierszem wysyłam

przez rzeki nienawiści uśpione

i mroczne knieje niewiary

wróg ich nie zrozumie

ale Ty poczujesz

nie musisz patrzeć na słowa

by odnaleźć sens

***

znów mnie czeka przeprowadzka

okazja do selekcji wspomnień

wezmę ze sobą co dłonie uniosą

i pamięć udźwignie

plany po kieszeniach pochowam

zwykle zapominam co jest w której

czasem gdy w nich grzebię

znajduję jakieś błędy

marzenia niespełnione

na niezbyt wygodnej sofie zostawię

niech sobie tam gniją w pokoju

nie można się przyzwyczajać

nie można mieć czegoś na zawsze

chociaż stworzę sobie

swój mały nowy świat

będę tam tylko gościem

***

przypominam sobie

jej wszystkie słowa

jakbym był w pociągu widmo

zapętlony w ufności

błądzę po pustych przedziałach

szukając celu podróży

stukot kół w rytmie mantry

zapowiada koniec trasy

jednak codziennie

dzień świstaka

budzi mnie

bez echa

Czy faktycznie

kłamstwo powtarzane po stokroć staje się prawdą?

Czy naprawdę wszystko można wybaczyć?

***

puste miejsce obok

zabiera sen

niedokończone myśli

zaplątane w pościeli

wpatrują się we mnie

barwą Twoich oczu

w bezsenności szukam

świata ze snów

a Twój uśmiech

odciśnięty na poduszce

wciąż dodaje mi otuchy

fot. z archiwum autora

Arkadiusz Wasilewski: Urodzony w roku 69-ym ubiegłego stulecia w ostatnim dniu zodiakalnej Wagi. Zarówno bliskość Skorpiona, jak i wieloznaczność roku urodzenia pozwala po części określić zainteresowania, m. in.  filozoficzno-metafizyczne, w których to człowiek odgrywa nadrzędną rolę. Od 16-tu lat mieszka poza krajem, weryfikując stereotypy dotyczące różnych nacji i kultur. Jednak na życie zarabia pracą fizyczną, zwykle w międzynarodowym towarzystwie. Wciąż poszukuje i podróżuje. Do tej pory jego wiersze czytali tylko znajomi i to oni zasugerowali otwarcie szuflady

Tags: Arkadiusz Wasilewski, poezja, wiersze